Nunha entrada de Dan Meyer dei cunha conferencia do investigador Edward G. Begle, Research and Evaluation in Mathematics Education. Procedo a traducir o comezo da súa disertación, ide adiviñando de que datas estamos a falar:
Investigación e Avaliación en Educación Matemática
E.G. Begle
Stanford University
En educación matemática afrontamos dous problemas: o problema de ensinar mellores matemáticas e o problema de ensinar matemáticas mellor. Eu afirmo que o fixemos moi ben no primeiro problema pero mal no segundo. Nas últimas dúas décadas, como apuntou o profesor Young, fixemos posible que os cativos das nosas escolas aprendesen matemáticas moito mellores que as matemáticas ás que nós estivemos expostos. Aínda que non acadamos o progreso que agardabamos, desde logo que fixemos melloras na calidade das matemáticas dos nosos programas; e temos probas poderosas e abundantes de que os estudantes poden aprender estas mellores matemáticas.
Aínda máis, aprendemos durante a última década como podemos continuar garantindo que os estudantes teñan acceso a mellores matemáticas. Aprendemos como artellar a colaboración entre os profesores de aula e os investigadores, como elaborar novos materiais e como avalialos. En breve: o problema de ensinar mellores matemáticas está baixo control.
Pola contra o problema de ensinar Matemáticas mellor non o está. Déixenme enumerar algunhas das tentativas que foron levadas a cabo nos últimos doce anos. A finais dos 50 houbo moitos esforzos para ensinar mediante películas e a televisión. Despois chegaron as máquinas de ensinar e a aprendizaxe programada, coa promesa de que farían viable que todos os estudantes aprendesen, aínda que quizais a diferentes ritmos. O ensino en grupo cobrou grande atención durante un tempo, e en certo sentido segue a colleitala. O método de ensino mediante descobremento foi considerada a resposta ao noso problema de ensinar matemáticas e outras materias mellor. Máis recentemente, foi proposta a instrución individual, e tamén a instrución asistida por ordenador. Tamén se nos propuxo a planificación modular e a planificación flexible. Hai ben pouco a nosa atención foi dirixida aos laboratorios matemáticos.
Porén, a situación actual amosa que para todas estas panaceas ou ben hai escasa verificación empírica de ningún tipo, ou ben que hai demostracións empíricas de que os novos xeitos de ensinar non son mellores, aínda que a míudo tampouco peores que os nosos vellos xeitos de ensinar.
Se vos resultou interesante, despois desta a conferencia continúa outras sete páxinas; na entrada de Dan Meyer tedes acceso a dúas versións en pdf. Coido que é unha lectura reveladora para os que estamos neste choio de atopar xeitos de ensinar mellor. Aínda máis cando descubrimos que a conferencia foi lida a finais de 1970.
0 comentarios:
Publicar un comentario