30.1.10

O problema do 20%



Hai un par de semanas lin nun dos blogs de profesores de Matemáticas de USA que xa comentei o seguinte comentario:

"You can insist on doing things the old way, but you don't also get to insist on being successful for more than 20% of your students. If you think that's okay, I hope you grade that way too."

Que na miña pobre tradución vén sendo:

Podes insistir en facer as cousas ao vello estilo, pero non pretendas ter éxito con máis do 20 % dos teus alumnos. Se pensas que iso está ben, espero que tamén puntúes dese xeito.

Para pór en contexto o pensamento, digamos que o post trataba sobre o ensino da Álxebra (xa saben, cando as Matemáticas tornan serias e sen números) nos institutos de New York.

Deixando a un lado o dato concreto do 20 % que utiliza o autor da reflexión, hai algo de certo nesa frase?

Por desgraza a experiencia como profesor e alumno lévame a contestar que si. Sen embargo, en contra do optimismo deste profesor, eu creo que non hai solución. Pois Mr. K (así aparece no subtítulo do seu blog) cre que alternativas innovadoras poden levar a mellorar o rendemento dos alumnos nesta materia. Resumindo: opina que o problema é a metodoloxía, the old way, o traballo tradicional con lapis e papel. Pola contra, eu creo que a materia en si, e non a metodoloxía, é o quid da cuestión. É dicir, eu creo que, independentemente do xeito de traballar/presentar os contidos, estes continúan a ser difíciles. Non hai volta.

A non ser que redefinamos o que esperamos como rendemento dos alumnos en Álxebra. Isto considero que é unha das terxiversacións máis habituais hoxe en día: como non vou acadar que os meus alumnos entendan o que prescribe o curriculum, simplemente vou pretender que sexan quen de identificar aspectos externos da materia, ou que vexan as partes dun problema resolto, ou parvadas semellantes que non impliquen traballo intelectual serio por parte do discente.

Resolver centos de ecuacións non supón saber Álxebra. Simplemente garante que es quen de imitar un proceso mecánico que o teu profesor introduciu previamente.

Remato cun fragmento da obra de Ernesto Sábato "Uno y el Universo", que sintetiza nun par de liñas unha das ideas que me asaltan sobre o ensino e a divulgación da ciencia:

"Alguien me pide una explicación de la teoría de Einstein. Con mucho entusiasmo, le hablo de tensores y geodésicas tetradimensionales.- No he entendido una sola palabra-me dice, estupefacto. Reflexiono unos instantes y luego, con menos entusiasmo, le doy una explicación menos técnica, conservando algunas geodésicas, pero haciendo intervenir aviadores y disparos de revólver. -Ya entiendo casi todo- me dice mi amigo, con bastante alegría-. Pero hay algo que todavía no entiendo: esas geodésicas, esas coordenadas... Deprimido, me sumo en una larga concentración mental y termino por abandonar para siempre las geodésicas y coordenadas; con verdadera ferocidad, me dedico exclusivamente a aviadores que fuman mientras viajan a la velocidad de la luz, jefes de estación que disparan un revólver con la mano derecha y verifican tiempos con un cronómetro que tienen en la mano izquierda, trenes y campanas.-¡Ahora sí, ahora entiendo la relatividad!-exclama mi amigo con alegría.
-Sí-le respondo amargamente-pero ahora no es más la relatividad."

0 comentarios:

Publicar un comentario